Według europejskich badaczy projektowanie nadające się do ponownego użycia powinno być traktowane priorytetowo jako strategia zrównoważonego piękna, ponieważ jego ogólny pozytywny wpływ znacznie przewyższa wysiłki zmierzające do wykorzystania materiałów o ograniczonej ilości materiałów lub materiałów nadających się do recyklingu.
Naukowcy z Uniwersytetu Maltańskiego badają różnice między opakowaniami kosmetycznymi wielokrotnego użytku i nadającymi się do recyklingu – dwa różne podejścia do zrównoważonego projektowania
Kompaktowe studium przypadku różu
Zespół przeprowadził ocenę cyklu życia „od kołyski aż po grób” Międzynarodowej Organizacji Normalizacyjnej (ISO) różnych wariantów opakowań kosmetycznych puderników do różu – zaprojektowanych z wieczkami, lusterkami, sworzniami zawiasów, miseczkami zawierającymi róż i pudełkami bazowymi.
Przyjrzeli się projektowi wielokrotnego użytku, w którym pojemnik na róż można wielokrotnie ładować, w oparciu o jednorazowy projekt w pełni nadający się do recyklingu, w którym róż wypełnia się bezpośrednio w plastikowej podstawie. Porównano także kilka innych wariantów, w tym lekki wariant wykonany z mniejszej ilości materiału i konstrukcję zawierającą więcej komponentów pochodzących z recyklingu.
Ogólnym celem jest określenie, które cechy opakowania odpowiadają za wpływ na środowisko, a tym samym odpowiedź na pytanie: zaprojektować „produkt niezwykle trwały”, który będzie mógł być wielokrotnie użyty lub zastosować dematerializację, tworząc w ten sposób „produkt mniej wytrzymały” Czy zmniejsza to potencjał ponownego użycia?
Ponownie użyte argumenty
Wyniki pokazują, że jednorazowy, lekki, w pełni nadający się do recyklingu wariant, który nie wykorzystuje aluminiowej miski, stanowi najbardziej przyjazną dla środowiska opcję różu kosmetycznego, przy 74% zmniejszeniu wpływu na środowisko. Naukowcy twierdzą jednak, że taki wynik można uzyskać tylko wtedy, gdy użytkownik końcowy całkowicie podda recyklingowi wszystkie komponenty. Jeśli komponent nie jest poddawany recyklingowi lub jest poddawany recyklingowi tylko częściowo, ten wariant nie jest lepszy od wersji wielokrotnego użytku.
„Z badania wynika, że w tym kontekście należy położyć nacisk na ponowne wykorzystanie, ponieważ recykling zależy wyłącznie od użytkownika i istniejącej infrastruktury” – napisali naukowcy.
Biorąc pod uwagę dematerializację – wykorzystanie mniejszej ilości opakowań w całym projekcie – pozytywny wpływ możliwości ponownego użycia przeważył wpływ redukcji materiału – co oznacza poprawę stanu środowiska o 171 procent – twierdzą naukowcy. Zmniejszenie wagi modelu wielokrotnego użytku przynosi „bardzo niewielkie korzyści” – stwierdzili. „...kluczowym wnioskiem z tego porównania jest to, że ponowne użycie, a nie dematerializacja, jest bardziej przyjazne dla środowiska, ograniczając w ten sposób możliwość ponownego użycia”.
Ogólnie rzecz biorąc, zdaniem badaczy, pakiet oprogramowania wielokrotnego użytku „dobrze pasował” w porównaniu z innymi wersjami przedstawionymi w studium przypadku.
„Ponowne użycie opakowań powinno mieć pierwszeństwo przed dematerializacją i możliwością recyklingu.
…Producenci powinni starać się używać mniej niebezpiecznych materiałów i przechodzić na produkty wielokrotnego użytku zawierające pojedyncze materiały nadające się do recyklingu” – podsumowali.
Jeśli jednak ponowne wykorzystanie nie jest możliwe, twierdzą naukowcy, biorąc pod uwagę pilną potrzebę zrównoważonego rozwoju, należy zastosować dematerializację i recykling.
Przyszłe badania i współpraca
Naukowcy twierdzą, że w przyszłości branża będzie mogła zwrócić większą uwagę na wprowadzanie na rynek najbardziej przyjaznych dla środowiska kompaktowych projektów bez konieczności stosowania pędzelka do różu. Wymaga to jednak współpracy z firmą zajmującą się napełnianiem proszkiem, ponieważ technologia napełniania jest zupełnie inna. Konieczne są również szeroko zakrojone badania, aby upewnić się, że obudowa jest wystarczająco wytrzymała, a produkt spełnia wymagania jakościowe.
Czas publikacji: 25 lipca 2022 r